ΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΑΠ ΤΗ ΓΑΖΑ 2010

Οι μονόλογοι απ’ τη Γάζα» (The Gaza MonoLogues) «Οι Μονόλογοι απ’ τη Γάζα» γράφτηκαν από το Νοέμβριο 2009 έως τον Απρίλιο 2010 από μαθητές 13-17 ετών. Ιδιοκτησία: ASHTAR Theatre, Παλαιστίνη _ικαιώματα στα ελληνικά: Πανελλήνιο _ίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση (www.TheatroEdu.gr) Επιτρέπεται η χρήση και η αναπαραγωγή αρκεί να αναφέρονται οι δημιουργοί και οι συντελεστές. 1. Ο Άχμαντ (α) (έτος γέννησης 1993) Πριν απ’ τον πόλεμο ένιωθα τη Γάζα σαν δεύτερή μου μάνα. Η γη της ήταν το ζεστό στέρνο που πάνω του αναπαυόμουν κι ο ουρανός της τα όνειρά μου … χωρίς όρια. Η θάλασσα ξέπλενε τις στενοχώριες μου. Σήμερα, όμως, τη νιώθω σαν εξορία, δεν είναι πια η πόλη των ονείρων μου. 2. Ο Άχμαντ (β) (έτος γέννησης 1996) Πριν απ’ τον πόλεμο ήθελα να γίνω ηλεκτρονικός μηχανικός, αλλά μετά τον πόλεμο το μισώ το σχολείο. Νιώθω πως δε θα γίνω τίποτα σημαντικό στη ζωή μου….. Τι θα είμαι; Το ομορφότερο λουλούδι στο σκουπιδότοπο; 3. Ο Άσραφ (έτος γέννησης 1994) Όλα τα παιδιά της γειτονιάς τον αγαπούσαν. Ήταν πιο ήπιος κι απ’ τ’ αεράκι. Tο χαρτζιλίκι που έπαιρνε απ’ τον πατέρα μας μου το έδινε εμένα. Όλοι τον αγαπούσαν. Ήρθαν οι φίλοι του και τον πήρανε για το σχολείο. Σαν τις πεταλούδες πέταξαν έξω, απογειώθηκαν … λες κι ο κόσμος είχε πλαστεί γι’ αυτούς. Τα ισραηλινά αεροπλάνα στον αέρα. Ο ήχος του ελικόπτερου … Ένα τέρας που καρτερούσε να ορμήσει στο θήραμά του. Ένα αυτοκίνητο με καταζητούμενους μπήκε στην οδό Γιαρμούκ. Κι οι πεταλούδες βρίσκονταν κοντά   στο αυτοκίνητο. Η πεταλούδα δεν ξέρει πως αυτό το αυτοκίνητο είναι η φωτιά που θα την κάψει. 4. H Αλάα (έτος γέννησης 1996) Μου ‘ρχεται να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω στους δρόμους μέχρι που να πετάξει το μαντήλι μου στον ουρανό και να πετάξω κι εγώ μαζί του… Θα ήθελα να με πάρει ένα πλοίο, να με πάει σ’ ένα μακρινό νησί και να με πετάξει στην ακτή. Μακριά απ’ τον κόσμο, μακριά απ’ όλα· και ιδιαίτερα μακριά απ’ τον πόλεμο.

5. Η Αμάνι (έτος γέννησης 1992) Η Γάζα είναι ένα αεροπλάνο που μεταφέρει ανθρώπους και ταξιδεύει προς το άγνωστο, δεν προσγειώνεται ούτε στην κόλαση ούτε στον παράδεισο. Κανείς

δεν ξέρει πότε θα προσγειωθεί κι όλοι οι επιβάτες του μπορεί να αιωρούνται εκεί πάνω για δυο ζωές……..

Μετά τον πόλεμο κατέρρευσα. Ένα μεγάλο, άγριο κύμα κάλυψε την ψυχή μου.

Πίστεψα πως δεν θα μπορούσα ποτέ να ξαναβγώ στον αφρό. Όμως ήρθε το θέατρο να μου απλώσει ένα χέρι βοηθείας, ένα σωσίβιο που με σήκωσε στην επιφάνεια….

6. Ο Άμτζαντ (έτος γέννησης 1993)

Μια μέρα πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, η Γάζα ήταν για μένα χαρά κι ευτυχία… ταξίδια και θάλασσα. Η ζωή φαινόταν όμορφη… και δεν με απασχολούσε τίποτα. Είχα ένα όνειρο να αναπτυχθούν στη Γάζα οι τέχνες και ο αθλητισμός. …Τίποτα δεν πήγαινε καλά· ούτε οι τέχνες, ούτε ο αθλητισμός, ούτε η υγεία, αλλά ούτε και η ασφάλεια των κατοίκων.

Μετά τον πόλεμο όλοι άρχισαν να λένε ψέματα… ψέματα. Κοροϊδία!

Ανεντιμότητα! Απάτη! Προκειμένου να εξασφαλίσουν σημαντικές θέσεις και τα

συμφέροντά τους, οι αρχηγοί και οι ισχυροί διαπράττουν σφαγές και εγκλήματα, χωρίς να τους καίγεται καρφί, χωρίς να νιώθουν ενοχή. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι άρρωστοι πιο άρρωστοι.

7. Ο Άνας (έτος γέννησης 1995)

Από τότε που ήμουν μικρός ονειρευόμουν να γίνω ένας διάσημος ποδοσφαιριστής. …..Και η πολιορκία χειροτέρεψε τα πράγματα…..

. Μπήκα στο τζαμί και είδα τον πιο στενό μου φίλο, τον Μοχάμετ,

κομματιασμένο, τυλιγμένο σε μια παλαιστινιακή σημαία. Έκλαψα πολύ, πάρα πολύ. Πονούσα που δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω. Προσπάθησα να τον αγγίξω. Τον πήγαμε στο νεκροταφείο και τον θάψαμε. 

8. Ο Εχάμπ (έτος γέννησης 1994)

Από τότε που συνειδητοποίησα τον κόσμο, είχα πολύ περιορισμένο τρόπο σκέψης. Ζωή για μένα ήταν να γεννηθώ, να μεγαλώσω, να παντρευτώ, να κάνω παιδιά, να δουλέψω, να τα μεγαλώσω, να τα θρέψω, να τα σπουδάσω, να τα παντρέψω και μετά να πεθάνω.

Μετά τον πόλεμο όμως, κατάλαβα ότι η ζωή δεν είναι και τόσο απλή…., γιατί όπου κι αν πάω, βλέπω άντρες να στέκονται έξω από την πόρτα του σπιτιού τους άπραγοι.  Αυτό είναι που με φοβίζει και με λυπεί περισσότερο είναι ότι στη Γάζα τα παιδιά αναλαμβάνουν ευθύνες και χάνουν την παιδικότητά τους απ’ τη στιγμή που γεννιούνται….

_

9. Ο Τάμερ (έτος γέννησης 1993)

Η Γάζα είναι ένα σπιρτόκουτο… κι εμείς τα σπίρτα μέσα του.

Μετά τον πόλεμο έπαψε να με ενδιαφέρει το αν θα ζήσω ή θα πεθάνω. Μετά απ’ αυτά που είδαμε στον πόλεμο δε με νοιάζει τίποτα. Γιατί σκέφτομαι πως κάθε μέρα που είμαι ζωντανός είναι το μεγαλύτερο δώρο…..

Οι μόνες ώρες που είναι διαφορετικές στη ζωή μου είναι οι ώρες που περνάω στο θεατρικό εργαστήρι…. Χωρίς το θέατρο θα είχα τρελαθεί.

10. Η Τημαά (έτος γέννησης 1997)

Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω δημοσιογράφος ή δικηγόρος ή πρωθυπουργός.

Δημοσιογράφος, για να μπορέσω να φωτογραφήσω την ομορφιά και την απλότητα της Γάζας, επειδή την αγαπώ. Αγαπώ το αλάτι, την άμμο και τον αέρα της. _δε μπορώ να με φανταστώ να ζω οπουδήποτε αλλού. Δικηγόρος, για να μπορέσω να υπερασπιστώ όλους τους στερημένους και κακοποιημένους ανθρώπους αυτής της πόλης.. Πρωθυπουργός θα ήθελα να γίνω για να επιβάλω νόμους και τάξη σ’ αυτή την πόλη· γιατί αυτά είναι η αρχή της όποιας λύσης...

11. Η Ραουάντ (έτος γέννησης 1997)

«Ηρεμήστε κορίτσια, δεν είναι παρά ο ήχος από άστοχες βολές». Έτσι μας είπε η δασκάλα μας μόλις άρχισαν οι βομβαρδισμοί. Μετά από λίγο χτύπησε το κινητό της, το σήκωσε και είπε μόνο: «εκατόν είκοσι Μάρτυρες; (*)». Το πέταξε στο πάτωμα. ¨Έγινε χίλια κομμάτια. «Πάτε σπίτια σας, όλες», μας είπε.

Ένιωθα ότι οι δρόμοι δεν είναι πια οι ίδιοι. Οι άνθρωποι δεν είναι πια οι ίδιοι.

Παράξενες εικόνες, παράξενοι ήχοι, παράξενες μυρωδιές.

Ξέρετε, θα ήθελα να ζω σε μια δημοκρατική κοινωνία, με νόμους, με ειρήνη και

με είκοσι κινηματογράφους, για να πηγαίνω να βλέπω ταινίες, να πετάω με τη φαντασία μου και να ονειρεύομαι…

. Η Ριίμ (έτος γέννησης 1996)

Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα ότι είμαι το πιο ευτυχισμένο παιδί του κόσμου. Αλλά όσο μεγαλώνω και ωριμάζω τόσο μεγαλώνει κι η στενοχώρια μου, γιατί αρχίζω να καταλαβαίνω πράγματα που πριν δεν καταλάβαινα. Άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει στερημένο παιδί.

Την τρίτη μέρα του πολέμου καθόμασταν όλη η οικογένεια μαζί και

συζητούσαμε τι συνέβαινε στον πόλεμο και η γιαγιά μου προσπαθούσε να μας καθησυχάσει για να μη φοβόμαστε. Ηρεμήσαμε πράγματι, παρόλο που οι βόμβες δε σταματούσανε να πέφτουν. Η ζεστή φωνή της γιαγιάς μου μας ηρεμούσε.

Το μόνο πράγμα που με παρηγορεί είναι η αγάπη των ανθρώπων που δε μας

άφησαν ούτε στιγμή. Η Γάζα είναι γεμάτη αγάπη.

13. Η Ρίμα (έτος γέννησης 1995)

Εγκατασταθήκαμε στη Γάζα κι έζησα εδώ. Τώρα δεν θα την άλλαζα με τίποτα,

ακόμα κι αν μου πρότειναν να ζήσω στο Παρίσι. Γιατί ανακάλυψα ότι η αγάπη που υπάρχει στη Γάζα είναι αρκετή για όλο τον κόσμο και ότι ο τόπος είναι οι άνθρωποι και όχι τα κτήρια και η θέα.

Της μαμάς πάντα της άρεσε να μου μιλάει για τη Γάζα, όταν ήμασταν στα Εμιράτα. Μου άρεσε πριν ακόμα τη δω, μα από τότε που άρχισα να ζω εδώ μου αρέσει ακόμα πιο πολύ. Πολλά πράγματα η μαμά δεν τα ‘χει δει. Κρίμα, όμως ... το μόνο που χρειάζεται η Γάζα για να είναι η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο είναι ασφάλεια και ειρήνη.

14. Η Ριχάμ (έτος γέννησης 1996)

Ξέρετε, ζω στη Γάζα σήμερα και για μένα η Γάζα είναι το Παρίσι. Βλέπω τον

πόνο και τη λύπη, τον θυμό και τις τραγωδίες των ανθρώπων εδώ. Η Γάζα, όμως, είναι σαν το φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του και ξαναπετάει στον ουρανό – αυτή είναι η Γάζα. Κάθε φορά που ο κόσμος πιστεύει ότι έχει τελειώσει, ότι είναι αδύναμη, νεκρή, κάθε φορά ξανασηκώνεται και κάθε χτύπημα την κάνει πιο δυνατή και πιο αποφασισμένη. Γι' αυτό την αγαπώ τη Γάζα και θα συνεχίσω να ζω εδώ.

Στη Γάζα και με τη Γάζα θα εκπληρώσω τα όνειρά μου.

15. Ο Σάμι (έτος γέννησης 1994)

Η πιο μισητή ώρα της ημέρας για μένα είναι δώδεκα το μεσημέρι. Κάθε φορά που αρχίζουν οι εξετάσεις στο σχολείο νομίζω ότι θα ξεσπάσει πάλι πόλεμος. _Δεν μπορώ να απαντήσω καμία ερώτηση. Το κεφάλι μου βουίζει απ’ τις σκέψεις κι αρρωσταίνω. Αναρωτιέμαι αν αυτό που μου συμβαίνει είναι φυσιολογικό ή αν είμαι άρρωστος.

 Οι άνθρωποι λένε ότι η θάλασσα της Γάζας ξεπλένει όλους τους πόνους. Ο δικός μου ο πόνος, όμως, είναι μεγαλύτερος από τη θάλασσα. Γιατί την τελευταία φορά που πήγα στη θάλασσα, πήγα με έναν φίλο μου· κολυμπούσαμε, παίζαμε και περνούσαμε ωραία... Τώρα πια δε μπορώ να πάω στη θάλασσα.

16. Η Σουτζούντ (έτος γέννησης 1995)

Μετά τον πόλεμο άρχισα να σκέφτομαι: «Γιατί είμαστε έτσι εμείς κι όλος ο

κόσμος είναι αλλιώς;» Μας πήρανε τη γη μας και μας πέταξαν από τα σπίτια μας. Κι επειδή αμυνόμαστε, μας συμβαίνουν όλα αυτά;

Δεν έχουμε νερό……ούτε ηλεκτρικό…….ούτε τηλέφωνο…..ούτε βενζίνη… Τι

είμαστε εμείς για τον κόσμο; _εν είμαστε άνθρωποι;

                          

17. Η Σούχα (έτος γέννησης 1995)

Η Γάζα αλλάζει κάθε μέρα. Γι’ αυτό αλλάζουν πάντα και τα όνειρά μου. Και κάθε φορά που κάνω ένα βήμα μπροστά, κάνω άλλα εκατό πίσω.

Ο πόλεμος δεν τελείωσε, ο πόλεμος είναι μεγάλος και φοβάμαι πως θα

μεγαλώσω μαζί του. Πάντα φοβάμαι ένα νέο πόλεμο. Όταν σκάει ένα μπαλόνι,

τρομάζω. Όταν φρενάρει απότομα ένα αυτοκίνητο, πετάγομαι είκοσι μέτρα κι όταν κλαίει ένα μικρό παιδί, κλαίω κι εγώ μαζί του. Όλη τη νύχτα ξαγρυπνάω περιμένοντας ένα καινούριο ξημέρωμα … αλλά η μέρα που ξημερώνει είναι ίδια με την προηγούμενη.

18. Ο Άλη (έτος γέννησης 1995)

Το πρώτο μου σοκ στον πόλεμο το έπαθα όταν ο πιο δυνατός δάσκαλος του

σχολείου, ο μαθηματικός, έτρεξε από το φόβο του και χώθηκε αμέσως κάτω από την έδρα. Αν ο πιο δυνατός δάσκαλος κρύβεται κάτω από την έδρα, σκέφτηκα, τότε τι κάνουμε; Πολλά παιδιά κατουρήθηκαν πάνω τους. Άρχισα να ουρλιάζω και μαζί μου ούρλιαζαν κι οι υπόλοιποι. Ούρλιαζα για το σπίτι μου, γιατί ήμουν σίγουρος πως θα είχε καταστραφεί, και για τους δικούς μου, που πίστευα πως είχαν γίνει Μάρτυρες (*).

19. Η Φάτιμα (α) (έτος γέννησης 1996)

Όταν μιλώ με παιδιά της Παλαιστίνης που ζουν στην Ευρώπη, τα λυπάμαι, και δεν θα ήθελα να είμαι σαν κι αυτά, που ζουν στα ξένα. Φυτεύουν τα όνειρά τους σε μια γη που δεν είναι δική τους. Τα όνειρα, όμως, μεγαλώνουνε μαζί με τους ανθρώπους και τη χώρα.

Είχα ένα μεγάλο όνειρο: να γίνω ηθοποιός. Το όνειρό μου, όμως, άρχισε σιγά-

σιγά να συρρικνώνεται, γιατί οι άνθρωποι στη χώρα μου δε βλέπουν με καλό μάτι τις ηθοποιούς. Κι ας είναι το θέατρο τόσο σημαντικό, κι ας μου επιτρέπει να δείχνω στον υπόλοιπο κόσμο τα βάσανα της χώρας και της κοινωνίας μου.

                  

 Έχω ένα δεύτερο όνειρο, αν αποτύχει το πρώτο: να γίνω δημοσιογράφος. Το τρίτο μου όνειρο είναι να κάνω οικογένεια που θα με αγαπά και θα την αγαπώ. Το τέταρτο είναι να απελευθερωθούμε και να κυματίζει ελεύθερη η σημαία της Παλαιστίνης.

Το πέμπτο είναι να βλέπω ανθρώπους ευτυχισμένους, χωρίς θάνατο, καταστροφή, στέρηση και πόλεμο. Το έκτο και το τελευταίο είναι να τελειώσω αυτό το μονόλογο και να κατέβω απ’ τη σκηνή

20. Η Φάτιμα (β) (έτος γέννησης 1996)

Τα ψάρια έφυγαν μακριά απ’ τη Γάζα. Οι άνθρωποι, όμως, δε μπορέσανε να φύγουν. Έριξαν τα νερά των υπονόμων στη θάλασσα. Αν η θάλασσα είχε μιλιά, «ντροπή σας γι’ αυτό που κάνετε σε μένα και στη Γάζα», θα τους έλεγε. Αντί να έχει ωδεία και δραματικές σχολές η Γάζα, έγινε η ίδια σχολή πυροβολισμών και δολοφονιών.

Νομίζω πως μέχρι τώρα ακόμα φοβάμαι. Κάνω, όμως, πως δε φοβάμαι.

21. Ο Μοχάμετ (α) (έτος γέννησης 1995)

Γάζα, η ζεστή αγκαλιά και η πυρά της κόλασης. Φρίκη, φόβος, θάνατος, καταστροφή.

Μέρες ολόκληρες τις πέρασα σε μια καρέκλα, να παρακολουθώ τον κόσμο να

εγκαταλείπει τα σπίτια του και να φεύγει προς τα σύνορα. Με τα υπάρχοντά τους, με τους γιους τους, με τις κόρες τους να τραβάνε δυτικά. Κάποιοι κουβαλούσανε στους ώμους τα παιδιά τους, στην πλάτη τις μανάδες τους. _εν ήξερες πού πήγαιναν, μέχρι που όλη η Γάζα στριμώχτηκε σε μια μικρή περιοχή.

Ήρθε και η δική μας η σειρά. «Λοιπόν, τι γίνεται; Ήρθε και η σειρά μας; Και πού θα πάμε;» είπα στον πατέρα μου. Εκείνος επέμενε να μείνουμε σπίτι. «Ο άνθρωπος που εγκαταλείπει το σπίτι του, χάνει την αξιοπρέπειά του», είπε. «Μείνε εκεί που είσαι, μικρέ», είπα τότε στον εαυτό μου, «δεν αξίζεις παραπάνω από τους άλλους. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.»

«Πώς γίνεται όλος ο κόσμος να κοιμάται κι εμείς να ζούμε στην κόλαση», αναρωτιόμουν;

22. Ο Μοχάμετ (β) (έτος γέννησης 1995)

Ήμασταν μόνοι στο σπίτι με τη γιαγιά μου και μου έλεγε ιστορίες για την πατρίδα μας, άλλες αστείες, άλλες θλιβερές. Καμιά, όμως, δεν κατάφερνε να ολοκληρώσει, γιατί στη μέση της ιστορίας σηκωνότανε να πάει στην τουαλέτα. Η γιαγιά μου τη μισή της ζωή την περνάει στο δωμάτιο και την άλλη μισή στην τουαλέτα.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι όλα τα ανόητα συμβάντα που δε

μπορώ να εξηγήσω. Πρώτον, ο κόσμος γύρω μας φλεγόταν, εμείς νοιώθαμε πως πεθαίνουμε, κι η γιαγιά μου έψαχνε την μασέλα της -φοβόταν μην πεθάνει κι ανακαλύψει όλος ο κόσμος πως δεν είχε δόντια- λες και δεν το ’ξεραν ήδη! _

Δεύτερον, το σπίτι είχε γεμίσει καπνό κι ο μπαμπάς μου άναψε τσιγάρο -λες και μας έλειπε ο καπνός! Τρίτον, ο θείος μου τηλεφώνησε να δει αν ήμασταν όλοι καλά, ο μπαμπάς μου του είπε πως, δόξα τω θεώ, όλοι καλά ήμασταν, αλλά είχαν σπάσει όλα τα παράθυρα του σπιτιού, εκτός από ένα. Ο θείος μου του είπε να το σπάσει κι αυτό, κι εκείνος το ‘σπασε!

Και δεν ξέρω γιατί τη λέω αυτή την ιστορία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ζούμε

μέσα σ’ ένα κλουβί, μια φυλακή … σαν εγκλωβισμένα πουλιά που θέλουν να πετάξουν, αλλά είναι αιχμάλωτα. Παιδιά πεθαίνουνε μπροστά στα μάτια των μανάδων τους. Καρδιές τα κλαίνε και ουρλιάζουνε όσο πιο δυνατά μπορούν, αλλά κανείς δεν τις ακούει. Κανενός η καρδιά δεν μαλακώνει και κανείς δε φαίνεται να νοιάζεται!

23. Ο Μαχμούτ (α) (έτος γέννησης 1996)

Θα με πείτε τρελό, παλαβό, βαρεμένο, κούκου… Πέστε ό,τι θέλετε, δε με νοιάζει, δε μου καίγεται καρφί τώρα πια. Για να λέμε την αλήθεια, αυτό που μου συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό.

_Δεν ξέρω πώς να περπατήσω στο δρόμο. Περπατάω στα δεξιά και φοβάμαι.

Έτσι αλλάζω πεζοδρόμιο και πάω αριστερά, αλλά και πάλι φοβάμαι. Ξαναπάω δεξιά….και ξανά και ξανά … Πού πρέπει να περπατάμε; Στη μέση του δρόμου;

! 24. Ο Μαχμούτ (β) (έτος γέννησης 1995)

Θέλω να γράψω τα πιο όμορφα λόγια για τη Γάζα, αλλά δε μπορώ. _ε μπορώ να μη βλέπω τη φτώχια, την πολιορκία και την πείνα. Ιδιαίτερα όταν οι κάτοικοι της Γάζας μπούκαραν στην συνοριακή πόλη Αλ Αρίς και την άδειασαν μέσα σε δύο ώρες. _Δεν μπορώ να μη βλέπω τη στέρηση σε κάθε σπίτι, το φόβο και την αρρώστια.

Κάθε φορά που το ρολόι δείχνει δώδεκα παρά πέντε αρχίζω να τρέμω κι η

καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Νιώθω σαν να ξανάρχισε ο πόλεμος. _εν με φοβίζει μόνο το ρολόι. Κάθε τι που πετάει με φοβίζει. Ακόμα κι οι μύγες. _εν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν για τον φόβο μου, μήπως με πουν λαπά ή αδερφή. Πιο πολύ φοβάμαι για τα μεγαλύτερα αδέλφια μου. Αν κάτσει καμιά μύγα πάνω τους, νομίζω πως θα τους σκοτώσει. Βάζω τις φωνές και φεύγω τρέχοντας. Γι’ αυτό τώρα τελευταία το σκάω συνέχεια απ’ το σπίτι. Γιατί έχει τόσο πολλές μύγες.

                                           

25. Ο Μαχμούτ (γ) (έτος γέννησης 1994)

Πριν τον πόλεμο ήμουν παιδί. Μετά τον πόλεμο, όμως, ανακάλυψα ότι δεν ήμουν πια· κι ότι η Γάζα σε αντίθεση μ’ όλο τον άλλο κόσμο, δεν είχε παιδιά.

26. Ο Μαχμούτ (δ) (έτος γέννησης 1994)

Μπορείτε να με πείτε και δειλό… Γιατί μετά τον πόλεμο, αν με βρίσει κάποιο παιδί, ακόμα κι αν με χτυπήσει, δεν αντιδρώ. Λυπάμαι μόνο και σηκώνομαι και φεύγω. Πριν απ’ τον πόλεμο, δεν ήμουν έτσι, έπιανα πουλιά στον αέρα. Γιατί μου συνέβη αυτό; Επειδή, ειλικρινά, τόσα παιδιά που είδα να πεθαίνουν στον πόλεμο, άρχισα να νιώθω ότι όλοι μας τελικά θα πεθάνουμε, απλώς με λίγη καθυστέρηση. Είπα, λοιπόν, στον εαυτό μου: «Μαχμούτ, είσαι υπεράνω». Άρχισα να νιώθω εκατό χρονών.

27. Ο Μαχμούτ (ε) (έτος γέννησης 1994)

Η μαμά μου δεν ήθελε να ζυμώσει και μου

ζήτησε να φέρω ψωμί απ’ το φούρνο. Η ουρά στο φούρνο έφτανε από τη Γάζα μέχρι τη_Δυτική Όχθη. Ο κόσμος μπορεί να περίμενε και 8 ώρες μέχρι να έρθει η σειρά του να πάρει μισό ψωμί.

Μέσα σε δευτερόλεπτα ένας παλαιστινιακός εκτοξευτήρας πυραύλων στήθηκε

στην περιοχή κι αμέσως τα ισραηλινά αεροπλάνα άρχισαν να τον βομβαρδίζουν. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει προς όλες τις κατευθύνσεις. Ήρθαν τα ασθενοφόρα.

Άλλοι άνθρωποι έπεφταν νεκροί κι άλλοι τραυματίζονταν.

Είχα σοκαριστεί. Κάποιοι στο δρόμο μού έλεγαν «_όξα τω Θεώ, είσαι ζωντανός».

Γύρισα τελικά σπίτι χωρίς ψωμί. Η μαμά μου μού έβαλε τις φωνές. Μέχρι και

σήμερα ακόμα, όμως, δεν ξέρει για ποιο λόγο δεν το πήγα το ψωμί

28. Η Χίμπα (έτος γέννησης 1995)

Μετά τον πόλεμο άρχισα να καταλαβαίνω τι σκέφτονταν οι άνθρωποι, πριν

ανοίξουν το στόμα τους και να νιώθω από το βλέμμα τους τι θέλουν. Έμαθα πράγματα που εγώ και τα παιδιά της ηλικίας μου δεν θα ΄πρεπε να ξέρουν. Έγινα πιο θαρραλέα κι έμαθα πώς να μιλάω ταιριαστά σε κάθε περίπτωση. Η εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους μεγάλωσε. Τελικά, ο πόλεμος έχει και τα καλά του. Ποιος θα το πίστευε! Μετά τον πόλεμο είμαι πιο δυνατή και προχωρώ προς το μέλλον με βήματα πιο σίγουρα.

29. Η Ουιάμ (έτος γέννησης 1997)

Θέλω να γίνω δικηγόρος, για να μπορώ να υπερασπίζομαι όσους έχουν υπάρξει θύματα. Και δε θα βρεις πουθενά αλλού περισσότερους απ’ τη Γάζα. Γιατί νιώθω πως η Γάζα είναι εκατό χώρες μαζί με ενάμισι εκατομμύριο προέδρους.

30. Η Γιασμίν (α) (έτος γέννησης 1996)

Το μέλλον μας στη Γάζα είναι σκοτεινό και άγνωστο. Σαν ένα ήσυχο ηφαίστειο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί. Σαν να είμαστε σε μια βάρκα χωρίς καπετάνιο στη μέση της μανιασμένης θάλασσας. Γέρνουμε πότε δεξιά και πότε αριστερά. Κανείς δεν ξέρει πού ν’ ακουμπήσει.

Στη Γάζα ούτε τρυφερότητα υπάρχει ούτε παιδική ηλικία. Το αγόρι γεννιέται

άνδρας και το κορίτσι γεννιέται νύφη.

31. Η Γιασμίν (β) (έτος γέννησης 1996)

Μετά τον πόλεμο άρχισα να περιποιούμαι τον εαυτό μου και να ντύνομαι πάντα στην τρίχα, έτσι ώστε, αν πεθάνω, να πεθάνω τουλάχιστον όμορφη! Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, θα ήταν να πέσει πάνω μου οβίδα, γιατί τότε θα γίνω εκατό κομμάτια, και, όσο να πεις, θα προτιμούσα να πεθάνω ολόκληρη!

Να, λοιπόν, πού βρίσκονται η Γάζα και τα όνειρά της: η μεγαλύτερη ευχή μας

έφτασε να ‘ναι το να πεθάνουμε έναν ωραίο θάνατο, κι όχι το να ζήσουμε μία ωραία ζωή!

                                         τέλος