Μια παράσταση μη κανονική

Μια παράσταση μη κανονική

Το έργο:

   ;αδοπάνα νασιρύγ  αλΟ’

Κι όμως ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή και δύει στη δύση

Ο χρόνος: Μνημονιακή εποχή

Ο χώρος: Το πανελλήνιον

Ο συγγραφέας: Ένα γκόλντεν μπόυ, συνεπικουρούμενο από εθελοντές συναδέλφους του.

Η σκηνή: 1^ο επίπεδο: το 18θεο της Ευρώπης

                  2^ο επίπεδο: Το εκλεγμένο πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας

                  3^ο επίπεδο: Ο λαός – χορός.

Ένας από τους θεατές: ο κοινός νους

Ο θίασος: Πολιτικοί άνδρες και γυναίκες στους οποίους ο συγγραφέας προσέδωσε όνομα με κοινή κατάληξη σε –ιτης, δανεισμένη από τη λέξη κοπρίτης: Σημιτίτης, Παπανδρίτης, Παπαδημίτης, Βενιζελίτης, Σαμαρίτης, Μπακογιανίτη, Βορίτης, Αδωνίτης, Καμενίτης, Τσιπρίτης,Παυλοπουλοπίτης, Θεοδωρακίτης, Γενηματίτη, Γεροβασιλίτη  και κομπάρσοι  βουλευτίτες.

Το έργο πρωτότυπο ως κείμενο. Οι ηθοποιοί λένε εκφράσεις και λέξεις, που παίρνουν μέσα από ένα κουτί  που τοποθετήθηκε στον εγκέφαλό τους και είναι ποτισμένες με ένα αρωματικό υγρό, ώστε να έχουν αυτόματα 2 όψεις και να διαβάζονται με το ανάποδο νόημα.

Τρέχουν και στριμώχνονται να καθίσουν σε μια καρέκλα που γράφει με χρυσά γράμματα «εξουσία», για να γίνουν αυτό το «άλλο», να αισθανθούν μεγάλοι, σπουδαίοι και προπαντός ότι ανήκουν σ’ έναν ανώτερο κόσμο και έχουν τους άλλους στα πόδια τους.

Πρέπει να δείξουμε κατανόηση σ’ αυτό, διότι δούλεψαν σκληρά για να φτάσουν εκεί. Πέρασαν από δύσκολες εξετάσεις και τώρα πρέπει να είναι μονίμως γονατιστοί, να ενεργούν κατ’ εντολή και να πασχίζουν να πείσουν τους άλλους, τους από κάτω τους, ότι το μαύρο είναι άσπρο και ότι η κανονικότητα που ήξεραν , δεν υπάρχει πλέον.

Και πάνω που χάρηκαν ότι πήραν τη θέση που τους άξιζε και έγιναν οι πρωταγωνιστές, ήρθε ο συγγραφέας-αφεντικό και έφερε τους δευτεροκλασάτους και τους πρωτοκλασάτους ρόλους και πρέπει τώρα  να σκύβουν και να στριμώχνονται περισσότερο.

Οι δευτεροκλασάτοι ρόλοι 3 στο προηγούμενο επεισόδιο, τώρα αυξήθηκαν σε 4 και βαφτίστηκαν επί τω καλλιτεχνικό « κουαρτέτο», κατ’ ευφημισμόν και παίζουν στο δεύτερο επίπεδο, στη σκηνή β’.

Ο ρόλος τους κοστούμι κομμένο και ραμμένο, τον παίζουν άριστα, απαρέγκλιτα: επιθεωρητές με ύφος και στάση ατσάλινη. Στην παραμικρή ανυπακοή ή αν ακούσουν προτάσεις και λέξεις όπως: δικαιώματα, κοινωνική δικαιοσύνη, δημόσια αγαθά, θέσεις εργασίας, παθαίνουν αμέσως αλλεργία και αντιδρούν με ένα πιστόλι αόρατο στον κρόταφο του απέναντι. Και τότε όλα γίνονται όπως πρέπει.

Ο κοινός νους που ξέρει ότι η κανονική στάση του ανθρώπου είναι να είναι όρθιος και να αντιδρά σε ό,τι δεν του αρέσει, ή όταν του επιβάλλουν πράγματα άγρια, π.χ. κοινωνική αδικία, ληστεία, στέρηση, ανεργία, φόρους, ακρίβεια, αυταρχισμό….. απορεί, θίγεται και θυμώνει. Μα γιατί δεν αντιδρούν;

Ώσπου ανέλπιστα έρχεται στη σκηνή μια φιγούρα και άλλη μια με μπόι, ανάστημα και ύφος αυστηρό, αγέρωχες  και με τη σιγουριά της γνώσης και τον αέρα της ελεύθερης σκέψης εκστομίζουν το ΟΧΙ που κοστίζει τον αποκλεισμό από την καρέκλα.

Να λοιπόν το δείγμα της κανονικότητας, σκέφτεται ο κοινός νους. Η εξαίρεση υπάρχει, που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Και τότε έρχονται στη σκηνή , με ανάποδη σειρά οι πρωτοκλασάτοι. Αυτοί παίζουν στο ανώτερο επίπεδο, στη σκηνή α’.

Είναι καλά εκπαιδευμένοι  στο ρόλο τους, το σχέδιο μελετημένο από ηλεκτρονικό εγκέφαλο διεστραμμένο.

Αυτοί λοιπόν είναι το 18θεο της Ευρώπης, που συνεδριάζει κεκλεισμένων των θυρών και έχει μια αποστολή, να υπηρετεί τις τράπεζες, το θησαυρό των αφεντικών, των γκόλντεν μπόυς.

 Η σκηνή απλώνεται ολόκληρη. Το έργο μας αποκαλύπτει ανάποδα, ως τελευταία, την πρώτη πράξη, όπου ο Τσιπρίτης ανεβαίνει στην α’ σκηνή, για να διαπραγματευτεί το δίκιο του λαού του, την εθνική κυριαρχία, την αξιοπρέπεια.

 Και τότε αρχίζει αυτό το ανάποδο του έργου: Παίζει τόσο καλά το ρόλο του, που ο κοινός νους δεν μπορεί να διακρίνει, εάν ο διεστραμμένος εγκέφαλος μπέρδεψε κάποιο καλώδιο στον εγκέφαλο του Τσιπρίτη, ή εάν ο συγγραφέας του ράντισε τον εγκέφαλο και κατάφερε μ’ ένα αυτοματοποιημένο σύστημα να φέρει πίσω στη β’ σκηνή αναποδογυρισμένες όλες τις λέξεις και τις φράσεις που έλεγε πριν πάει εκεί.  

Τον ακούνε οι συμπρωταγωνιστές του και παθαίνουν ένα μεταδοτικό σοκ. Ο εγκέφαλός τους μπερδεύει το πριν με το τώρα και οι λέξεις και οι φράσεις βγαίνουν με άλλο νόημα.

 Και όχι μόνο. Καθήλωσε και το χορό-λαό, που παρακολουθεί από τη σκηνή γ’. Με το συγκλονιστικό του ρόλο, τον έκανε να  νιώσει  ανατριχίλα, εκείνο το τραυματικό σοκ.

 Ήταν βέβαιος ο χορός-λαός στην αρχή για τους εκλεκτούς του βουλευτίτες, ότι θα βγάλουν τη χώρα από το μνημόνιο, γιατί φώναξε εκείνο το ηχηρό ΟΧΙ σε 3ο μνημόνιο  και ότι θα αγωνιστούν για την κάθαρση από την προηγούμενη τραγωδία και τάσσεται στο πλευρό τους.

Έκπληκτος βλέπει το κουαρτέτο να μπαίνει στη σκηνή και τους εκλεκτούς του εκπροσώπους να υπογράφουν γονατιστοί ΝΑΙ στις εντολές τους, εκεί που θα έπρεπε ΟΧΙ. Κα να μιλάνε με λέξεις και φράσεις που έχουν αντίθετο νόημα και ότι τίποτα πλέον δεν είναι όπως πριν, δεν ζούμε στην εποχή της κανονικότητας.

 Ο χορός παραπατάει, προσπαθεί να καταλάβει.

Τώρα με ποιόν θα πάει; Ποιος είναι με το δίκιο;

Ταράζεται ο κοινός νους στη σκέψη ότι μπορεί να πάθει το ίδιο. Αισθάνεται το οξυγόνο να λιγοστεύει. Και τότε καταλαβαίνει ότι πολλές οθόνες, στημένες παντού, ρίχνουν στον αέρα μεγάλες δόσεις από το αρωματικό υγρό που ποτίζει τον εγκέφαλο, τις λέξεις και τη σκέψη, για να χάσουν την κανονικότητά τους. Το είναι του αντέδρασε και έτρεξε να βγει έξω στον καθαρό αέρα, στον ήλιο που βγαίνει ακόμα από την ανατολή και δύει στη δύση.

  Κοζάνη 10-8-2015 

                                                                                                    Γκουτζιαμάνη Γιάννα

                                                                                                         φιλόλογος